Co robić, gdy złość dziecka przybiera postać burzy z gradem
Przychodzi, gdy świeci słońce czy pada deszcz. W dzień i wieczorami. W przedszkolu lub w domu, sklepie albo na podwórku. Niechciana i nielubiana. Boimy się jej, kiedy dopada nas, a jeszcze bardziej, gdy nachodzi kogoś nam bliskiego. I na usta się nam ciśnie „nie złość się już”. Bo złość dziecka przybiera postać burzy z gradem.
Złość dziecka jak burza z gradem
Wiadomo, do czego zdolna jest burza z gradem. Jej widok fascynuje, ale to, co zostawia po sobie, budzi grozę. Złoszczące się dziecko też to potrafi. Może zniszczenia obejmują mniejszą skalę, ale podobieństwo do burzy rzuca się w oczy.
- Sieje spustoszenie: latają kredki, fruwają buty, tłuką się talerze.
- Jest głośno: wrzaski, szlochy, wyzwiska, łupanie w podłogę, trzaskanie drzwiami.
- Robi się mokro: na potęgę lecą łzy.
- Wzrok ciska pioruny.
- Atmosfera jest naładowana.
Na szczęście po burzy zwykle przychodzi spokój. Tylko po co nam w ogóle ta burza?
Ani dobra, ani zła – za to potrzebna
Złość jest emocją: ani dobrą, ani złą. Po prostu jest. Pojawia się i wywołuje dyskomfort, ale potrzebujemy jej, żeby się zorientować, co ją spowodowało. Sięgnij do przyczyny tej złości, przyjrzyj się jej i tu szukaj rozwiązania. Samo powiedzenie „nie złość się” nie załatwi sprawy, bo to tak samo, jakby się mówiło do gradowej chmury „nie padaj”. Trochę bez sensu, prawda?
To skoro jest taka potrzebna, po co ją poskramiać?
Akceptacja emocji nie jest tożsama z puszczeniem jej na żywioł. Złość to gwałtowna emocja, która jeśli przybierze na sile, może spowodować jakieś szkody:
- agresywne zachowanie, a w konsekwencji czyjąś fizyczną krzywdę,
- upokorzenie, bo w złości padają okrutne, niesprawiedliwe epitety i oskarżenia,
- sprawienie komuś przykrości – pomijając powyższe (ból fizyczny i upokorzenie), przelanie złości na kogoś jest zwyczajnie nieprzyjemne.
Dlatego czując złość, trzeba ją w bezpieczny sposób wyładować. Niech POGROMCA ZŁOŚCI* czuwa.
Bezpieczne wyładowanie złości dziecka
Sposobów na to jest całkiem sporo. Ale tak szczerze, to nawet dorośli z tych sposobów rzadko korzystają. Może dlatego, że w chwilach spokoju nie myślą o tym, żeby się przygotować do złoszczenia. No więc w momencie złości odjeżdża im peron.
A co dopiero dziecko! Ono ma jeszcze słabszą kontrolę, zwłaszcza to mniejsze.
Każdy wiek jest dobry na to, żeby wdrożyć metody bezpiecznego wyładowania złości. Dopasuj je do wieku i możliwości, kombinuj i sprawdzaj. Nie przyzwyczajaj się jednak, że jakaś metoda będzie działała zawsze. Dlatego trzeba mieć kilka w zapasie. Skorzystaj z kilku propozycji wyładowania złości dziecka:
- rysowanie, bazgranie, malowanie,
- ruch: spacer, bieganie, skakanie,
- oddychanie,
- bicie i krzyczenie w poduszkę,
- rozdzieranie starych gazet.
Jak widać z tych przykładów, do kilku musisz się przygotować, bo w chwili złości nie będzie już na to czasu ani w ogóle pomysłu. Pewne rzeczy (np. kredki, poduszka) powinny tkwić na posterunku. Zwłaszcza gdy Twoje dziecko ma temperamencik godny Zeusa.
Możesz też skorzystać z propozycji Freda Astaire’a:
Zamiast tupać ze złości – naucz się stepować.
Pozwól dziecko czuć, co czuje
Aha – jeszcze jedno. Nie mów tego! Przestań gadać: „nie złość się już” (A jeżeli przyjdzie Ci do głowy powiedzieć „Złość piękności szkodzi”, to błagam – lepiej napakuj do ust kilo popcornu).
Po pierwsze nie możesz kazać komuś, żeby przestał czuć to, co czuje.
Po drugie mówienie tego grozi tłumieniem emocji w przyszłości, a to bardzo niekorzystne dla organizmu i psychiki człowieka. Zdecydowanie lepiej, żeby dziecko się pozłościło, czyli wyładowało złość. Postaraj się jedynie, żeby „burza gradowa” nie siała spustoszenia.
*POGROMCA ZŁOŚCI, czyli lista sprawdzonych sposobów dostępnych dla każdego, jest dostępny w sklepie za symboliczną złotówkę, a cały dochód przeznaczamy na poduszki złości dla dzieci z domu dziecka.